Vijf woorden die vaak langskomen op televisie, in films of in het dagelijkse leven. Vanaf het moment dat je geboren wordt krijg je mee dat je een keuze hebt. De beroemde \'goeroes\' geven het je dagelijks mee; jij bent degene die wat van je leven moet maken. Jij bent degene die ervoor kiest om gelukkig of ongelukkig te worden. Onze levensweg is in feite een weg die zich vormt zodra we onze voeten in een bepaalde richting verplaatsen.
Keuzes, je leven bestaat uit keuzes. Wat eet je als je \'s ochtends opstaat, welke kleding doe je aan en door welke vrienden laat je jezelf omringen? Besluit je op een zaterdagavond om thuis te blijven of naar de stad te gaan? Ga je op avonden sporten of ben je van plan om te gaan werken? Blijf je studeren of wil je wat van de wereld zien?
Ook door de media worden we doodgegooid met keuzes. Kopen we die befaamde rimpelcreme of die geweldige mascara? Moeten we nou blij zijn als we rondingen hebben of horen we er nou als een topmodel uit te zien? Moeten we nou accepteren dat we zijn wie we zijn of is het juist de bedoeling dat we ieder product kopen en proberen, in de hoop dat we daar gelukkig van worden?
Iedereen verdient het om gelukkig te zijn, om blij te zijn met wie hij of zij is. Leven betekent al lerende accepteren dat je blij kan zijn met wie je bent. Althans, dat is wat ik heb geleerd en mezelf nog steeds (tegen beter weten in?) voorhoud. Maar is het niet zo dat door die enorme hoeveelheid keuzes die we hebben, we onszelf altijd blijven afvragen of het ook anders/beter had gekund? We kunnen altijd knapper, blonder, slanker, rondborstiger, strakker en bruiner zijn. Een laag make-up, een dieet of een bezoekje aan de plastische chirurg en schoonheidsspecialist zullen namelijk steeds meer voor de hand komen te liggen. Door de enorme hoeveelheid keuzes kan het altijd beter en wordt de lat steeds hoger gelegd.

De wereld lijkt een grote commerciële bouwput te zijn geworden, waarin de cosmetische en mode industrie dankbaar gebruik maken van de vormbare levens van voornamelijk jonge meiden. Het heersende schoonheidsideaal draagt in geen enkele zin meer bij aan de ware definitie van schoonheid; men streeft naar iets wat nooit te bereiken is. En zo krijgen jonge meiden niet langer mee dat ze blij kunnen zijn met wie ze zijn, maar leren ze dat het altijd beter, mooier, strakker, slanker en perfecter kan. Zo leren ze dat ze in feite nooit het recht hebben om gewoon gelukkig te zijn over zichzelf. Het simpelweg goed genoeg zijn heeft het veld moeten ruimen voor de eeuwige zoektocht naar (onbereikbare) perfectie.

En natuurlijk is het zo dat iedereen nog steeds een keuze heeft. Maar in hoeverre is deze keus nog vrij te noemen als veel meiden vrijwel gehersenspoeld worden met het idee dat schoonheid enkel oppervlakkig en maakbaar is?